bijna twee jaar terug plaatste ik een paar regels uit onderstaand gedicht. Nu kom ik "zomaar" het hele gedicht tegen.
Zij speelt vandaag een spel met andre namen
Ik ben niet ik, maar ik ben die en die
en jij bent ook een ander. Op mijn knie
zit zij te zeggen wat ik zal beamen:
dat heel het leven maar wat spelen is.
Wij wonen in de trein of in de bomen
of soms in Amsterdam, en zij vergist
zich zelden in die duidelijke dromen.
Ook is zij vaak de moeder, ik het kind.
Dan laat zij mij haar platenboeken lezen
en kijkt of ik de dieren daarin ken.
O leven dat altijd opnieuw begint,
ik ben gelukkig weer een kind te wezen
en maar te zijn wie zij wil dat ik ben.
Uit de bundel van J.W. Schulte Nordholt,
Achter een muur van licht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten