Thuis te komen na 2 dagen
thuis te hebben doorgebracht.
De een onzeker achterlatend
wetend door de ander te worden op gewacht.
Voordat ik vertrek
beloven wat ik wel en niet vertel.
Als ik aankom net een dove
maar ik voel de vragen wel.
Moe van het verlaten
en voortdurend afscheid nemen,
me verwonderd afvragen: waar hoor ik nu bij?
Nog eventjes de radio aan
horen dat de files zijn opgelost.
Dan de lichten uit.
Het raam half open
er is weer een week voorbij
... in dit gedichtje herken ik de dagelijkse werkelijkheid van kinderen die ik tegenkom ...
Hun vaste moment in de week is "drie kwartier spelen bij speltherapie".
Ik hoop en bid, dat het voor hen meewerkt een stukje rust te vinden in een verscheurde wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten