Ik wou een paar vragen van iemand beantwoorden over "hoe gaan we om met de kinderen in de gemeente". Die vragen blijven me boeien, en onderstaande "gelijkenissen" heb ik al meerdere keren gebruikt om te illustreren, dat het optrekken met kinderen (en eigenlijk met alle soorten en maten mensen) vooral tijd en aandacht "kost" ... en dat je daarmee investeert in relaties!!
Probeer vooral een meter door je knieën te zakken, en bekijk de wereld eens op die hoogte.
Probeer de taal van de kinderen te begrijpen en te spreken (oa. spel!) Luister naar hun verhaal en sluit jouw verhaal daar op aan!
Zorg dat er wederkerigheid zit in je bezig zijn met kinderen.
Het gaat niet om jou! Het is niet jouw verhaal. Je bent beiden spelers in het grote Verhaal!!
Dus ... voor ieder die kinderen (en ook andere mensen) ontmoet ...
“Ik nam een kinderhand in de mijne. Hij en ik zouden een poosje samen lopen. Ik moest hem bij de Vader brengen. Het was een taak, waardoor ik overmand werd, zo enorm was de verantwoordelijkheid. Ik sprak met het kind alleen over de Vader. Ik schilderde de strengheid in het gezicht van de Vader als het kind Hem boos zou maken.
We liepen onder hoge bomen. Ik zei, dat de Vader de macht had om ze neer te laten storten door blikseminslag. We wandelden in het zonlicht. Ik vertelde hem van de grootheid van de Vader, die de brandende zon gemaakt had.
In de schemering ontmoetten we de Vader. Het kind verborg zich achter mij; hij was bang. Hij wilde niet naar dat liefdevolle gezicht van de Vader kijken. Hij herinnerde zich wat ik hem verteld had. Hij wilde zijn hand niet in die van de Vader leggen. Ik stond tussen het kind en de Vader in. Ik was verbaasd. IK was zo plichtsgetrouw, zo serieus geweest.”
“Ik nam een kinderhand in de mijne. Ik moest hem bij de Vader brengen. Ik voelde me zwaar belast met de hoeveelheid dingen die ik hem moest leren. We zwierven niet rond. We haastten ons van de ene naar de andere plek. Het ene moment vergeleken we de bladeren van de bomen, het volgende bestudeerden we een vogelnest. Terwijl het kind me vragen stelde, trok ik hem mee, een vlinder achterna. Viel hij per ongeluk in slaap, dan maakte ik hem vlug wakker, zodat hij niets zou missen. Ik wou dat hij alles zag. We spraken vaak en vlug over de Vader. Ik overlaadde hem met alle verhalen die hij moest kennen, maar we werden dikwijls onderbroken door het waaien van de wind, dan moesten we het daar weer over hebben; door het opkomen van de sterren, die we moesten bestuderen; door een kabbelend beekje, dat we tot zijn bron moesten volgen.
Toen, in de schemering ontmoetten we de Vader. Het kind keek Hem nauwelijks aan. De Vader stak Zijn hand uit, maar het kind had niet genoeg interesse om hem vast te pakken. Koortsachtige plekken brandden op zijn wangen. Hij viel uitgeput op de grond in slaap.
Opnieuw stond ik tussen het kind en de Vader. Ik was verbaasd. Ik had hem zoveel, zoveel geleerd.”
“Ik nam een kinderhand in de mijne om hem tot de Vader te brengen. Mijn hart was vol dankbaarheid over zo’n groot voorrecht. We liepen langzaam. Ik paste mijn stappen aan bij de korte passen van het kind. We spraken over de dingen die het kind zag. Soms was het een van de vogels van de Vader; we zagen haar een nest bouwen en we zagen hoe er eieren in gelegd werden. Later verwonderden we ons over de zorg die de vogel voor haar jongen had. Soms plukten we de bloemen van de Vader en aaiden over de zachte blaadjes en bewonderden de heldere kleuren.
Vaak vertelden we verhalen over de Vader. Ik vertelde ze aan het kind, en het kind vertelde ze aan mij. Steeds maar weer vertelden we ze aan elkaar. Soms stopten we om leunend tegen de bomen van de Vader uit te rusten, en dan lieten we onze gezichten verkoelen door Zijn lucht … dan spraken we niet.
Toen, in het schemerlicht, ontmoetten we de Vader. De ogen van het kind glansden. Hij keek liefdevol omhoog, vertrouwend, verwachtend, in het gezicht van de Vader. Hij legde zijn hand in die van de Vader. Ik werd vergeten. Ik was tevreden.
© IBB
“Vitaminen – Zeven basisbehoeften voor kinderen”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten