puinhopen?

Een gebroken wereld
Mensen breken
elkaar
Schepping wordt ruïne

Uit resten fluistert een stem
- een kinderschreeuw
uit puinhoop -
één van de velen.

Zie,
Iemand luistert
en strekt zijn armen in het puin.
Het kind uit het stof getrokken;
een mens.

Stof nog in de ogen,
staand op de bouwval
wassen de tranen zijn gelaat.

Iemand legt zijn hand
op zijn schouder
en leert
langzaam
hem bouwen,
met bouwstenen
gemaakt van puin.

Jaren geleden, om precies te zijn in 1983, schreef Rob dit gedicht ... voor mijn eindscriptie voor de HBO-Jeugdwelzijnswerk. "Bouwstenen maken van puin" - over het begeleiden van het verwerken van problematische thuissituaties.
Mijn hoop voor de kinderen die ik toen tegenkwam en eigenlijk nog steeds tegenkom, vond ik in het vertrouwen dat er altijd een nieuw begin is. Er zijn altijd openingen ... vaak duurt het een poos eer je ze vindt, maar ze zijn er ECHT. Er komt een dag, waarop je weer wilt en kunt bouwen en je het stof afschudt!

En nu? Ruim 25 jaar later?
Nu vind ik het zelf zo moeilijk om te vertrouwen, om weer te bouwen, om op te staan.
Het gaat om heel andere dingen dan problematische thuissituaties, toch? Nee, eigenlijk niet. Het is eigenlijk zo herkenbaar! De puinhopen waar ik nu nog steeds mee zit, zijn de puinhopen van mijn "geestelijke thuis".
Ontkenning, afwijzing, macht, gebruikt worden, persoonsverheerlijking, het doel heiligt de middelen, wat is waarheid?, levensverbetering of levensverandering, luisteren?, vergeven?, openheid ... zomaar wat kernwoorden van een "zeer problematische thuissituatie" ... in een kerk notabene!
En waar blijf ik nu met mijn mooie woorden uit mijn scriptie? Wanneer accepteer ik een nieuw begin? Of durf ik niet meer een nieuw thuis te zoeken, te vinden?
Hoeveel ruimte geef ik Hem om mijn tranen af te wissen?

Eén ding weet ik zeker: ik wil verder, vooruit ... bouwen, zelfs met de brokken die ik in handen heb ... op een andere plaats.
Nu nog de durf!!