Blok

Koning Asa van Juda ... een koning over wie gezegd wordt dat hij deed wat goed is in de ogen van de Heer. Hij zorgt goed voor het land en het volk, hij doet alle afgoden, offerplaatsen enz. weg (je moet het gewoon even zelf lezen in 2 Kronieken 14-16) ... en dan, na jaren van rust en vrede ...
lezen we in 2 Kronieken 16:

7 In die tijd kwam de ziener Chanani bij koning Asa van Juda en zei tegen hem: ‘Omdat u uw vertrouwen hebt gesteld in de koning van Aram en niet in de HEER, uw God, is het leger van de koning van Aram u ontglipt. 8 Beschikten de Nubiërs en Libiërs niet ook over een enorme overmacht aan strijdwagens en ruiters? Toch heeft de HEER hen aan u uitgeleverd, omdat u in hem uw vertrouwen stelde. 9 De HEER laat immers voortdurend zijn ogen over de aarde rondgaan en biedt iedereen hulp die hem met heel zijn hart is toegedaan. Maar dit keer hebt u verkeerd gehandeld, en daarom zal van nu af oorlog uw deel zijn.’ 10 Asa was zo verontwaardigd over deze woorden dat hij tegen de ziener in razernij ontstak en hem in het blok liet sluiten. Ook beging hij in die tijd wreedheden tegen het volk.

Als ik dit lees, word ik geraakt door het lot van die ziener.
Wat deed hij fout? Hij noemde "het beestje bij zijn naam", hij wees op waar het fout ging, hij wees Asa erop dat God heilig is en een jaloers god. Die ziener deed, wat hij moest doen.
En Asa sluit hem op!
Helpt Asa's reactie voor Asa en het volk? Nou, niet echt ... als je verder leest, ontdek je wat er gebeurt.

Wat ik graag zou willen weten is hoe het de ziener verder is vergaan.
Hoe reageert hij, "in het blok", verstoten en alleen? Hoe pakt hij zijn leven weer op "na het blok"? En welke vrijmoedigheid heeft hij nog over?
Kan God hem nog steeds gebruiken, nog steeds als ziener, of op een andere plek??

Fouten benoemen, waarschuwen voor gang van zaken, vragen stellen, "waarom doe je wat je doet?" Als je deze dingen doet, moet doen soms, kan het zomaar gebeuren dat je in het blok gesloten wordt.
En dan ??

Uit Psalm 19

2 De hemel verhaalt van Gods majesteit,
het uitspansel roemt het werk van zijn handen,
3 de dag zegt het voort aan de dag die komt,
de nacht vertelt het door aan de volgende nacht.

15 Laten de woorden van mijn mond u behagen,
de overpeinzingen van mijn hart u bekoren,
HEER, mijn rots, mijn bevrijder.

Watch the Lamb

Al een hele tijd geleden heb ik een mime-voorstelling gezien.
Ik kan geen versie vinden, die kan tippen aan wat ik toen zag. Daarom dit filmpje, toch ook erg treffend bij hetzelfde lied "Watch the Lamb" van Ray Boltz.





De persoon die dit lied vertolkte in genoemde mimevoorstelling, wisselde steeds zijn personages. Het ene moment was hij de vader, het andere moment de jongetjes of de soldaat ...
Ik merkte, dat het zo'n beroep deed op je inbeeldingsvermogen en dat ik tegelijkertijd besefte, dat eigenlijk alle rollen van toepassing kunnen zijn op mijn eigen leven ...
In de rol van de vader zie ik voor me, hoe ik mijn eigen kinderen en vele andere kinderen heb verteld over Abraham, Mozes en al die anderen, die met God wilden leven. Ik heb hen verteld over het lam, dat geslacht moest worden om de mens weer in het reine te brengen met God. Ik heb hen ook verteld over Jezus, het Lam voor ons geslacht ... En we hebben samen God gedankt en Jezus aanbeden!
In de rol van de jongetjes kan ik me ook verplaatsen ... Je doet zo je best om je opdracht te vervullen, te doen wat je gevraagd wordt, en toch glipt het uit je handen ... Maar ook dan herken ik dat moment te mogen knielen bij het kruis van Jezus, en weten dat Hij het allemaal heeft volbracht. Dat ik het niet hoef te doen, maar dat Hij het al gedaan heeft en door mij heen nog veel meer wil doen!
In de rol van de soldaat ... het volk ... Pilatus ... Ik laat de invulling verder maar even open, en luister gewoon nog vele malen naar dit lied.

zonnebloemen

Zonnebloemen draaien
met de zon mee
van vroeg tot laat
met de zon mee
tot hij ondergaat

's nachts
draaien zonnebloemen
langzaamaan
niet vlug
's nachts
draaien zonnebloemen
zachtjes terug

tot de zon komt
met de zon mee
zonnebloemenzee


een gedichtje van Hans en Monique Hagen uit "Jij bent de liefste"

als je het al hebt over (ver)bouwen ...

Het is alweer even geleden (mei), maar we genieten nog steeds. Ik kwam net de foto's weer tegen, vandaar dat ik ze maar eens op een rijtje zet.

Behang eraf ... alle spullen de kamer uit ...
Vloer egaliseren ... nog een keer ... en nog een keer ...
Spullen er deels terug in ...
Marmoleum op de vloer
Muren spuiten
En ergens tussendoor zijn ook de kozijnen nog geschilderd, binnen en buiten.
Het is een stuk lichter geworden.

Het resultaat doet ons verzuchten dat we nu eindelijk in "ons" huis wonen!
(en wat zijn we blij, met de mensen die van klussen hun vak hebben gemaakt!)

puinhopen?

Een gebroken wereld
Mensen breken
elkaar
Schepping wordt ruïne

Uit resten fluistert een stem
- een kinderschreeuw
uit puinhoop -
één van de velen.

Zie,
Iemand luistert
en strekt zijn armen in het puin.
Het kind uit het stof getrokken;
een mens.

Stof nog in de ogen,
staand op de bouwval
wassen de tranen zijn gelaat.

Iemand legt zijn hand
op zijn schouder
en leert
langzaam
hem bouwen,
met bouwstenen
gemaakt van puin.

Jaren geleden, om precies te zijn in 1983, schreef Rob dit gedicht ... voor mijn eindscriptie voor de HBO-Jeugdwelzijnswerk. "Bouwstenen maken van puin" - over het begeleiden van het verwerken van problematische thuissituaties.
Mijn hoop voor de kinderen die ik toen tegenkwam en eigenlijk nog steeds tegenkom, vond ik in het vertrouwen dat er altijd een nieuw begin is. Er zijn altijd openingen ... vaak duurt het een poos eer je ze vindt, maar ze zijn er ECHT. Er komt een dag, waarop je weer wilt en kunt bouwen en je het stof afschudt!

En nu? Ruim 25 jaar later?
Nu vind ik het zelf zo moeilijk om te vertrouwen, om weer te bouwen, om op te staan.
Het gaat om heel andere dingen dan problematische thuissituaties, toch? Nee, eigenlijk niet. Het is eigenlijk zo herkenbaar! De puinhopen waar ik nu nog steeds mee zit, zijn de puinhopen van mijn "geestelijke thuis".
Ontkenning, afwijzing, macht, gebruikt worden, persoonsverheerlijking, het doel heiligt de middelen, wat is waarheid?, levensverbetering of levensverandering, luisteren?, vergeven?, openheid ... zomaar wat kernwoorden van een "zeer problematische thuissituatie" ... in een kerk notabene!
En waar blijf ik nu met mijn mooie woorden uit mijn scriptie? Wanneer accepteer ik een nieuw begin? Of durf ik niet meer een nieuw thuis te zoeken, te vinden?
Hoeveel ruimte geef ik Hem om mijn tranen af te wissen?

Eén ding weet ik zeker: ik wil verder, vooruit ... bouwen, zelfs met de brokken die ik in handen heb ... op een andere plaats.
Nu nog de durf!!